Leczenie IVF

Leczenie IVF (In Vitro Fertilization Turkey), znane również jako zapłodnienie in vitro, powszechnie znane jako IVF, to skomplikowana sekwencja procedur, które mogą doprowadzić do urodzenia dziecka. Jest to metoda leczenia niepłodności, stanu, w którym niemożliwe jest zajście w ciążę nawet po roku starań większości par. Zapłodnienie in vitro jest również metodą pozwalającą uniknąć przekazania dzieciom problemów genetycznych.

W procesie zapłodnienia in vitro dojrzałe komórki jajowe są pobierane z jajników, a następnie zapładniane plemnikami w laboratorium. Następnie przeprowadzany jest proces umieszczania jednej lub więcej zapłodnionych komórek jajowych, zwanych zarodkami, wewnątrz macicy. Jest to miejsce, w którym rozwijają się dzieci. Pełny cykl zapłodnienia in vitro trwa od dwóch do trzech tygodni. Czasami etapy te są podzielone na kilka części, a proces może być dłuższy.

Najskuteczniejsza metoda leczenia bezpłodności, która obejmuje leczenie zarodków lub komórek jajowych i wykorzystanie plemników. Wszystkie te metody leczenia określane są mianem technologii wspomaganego rozrodu.

Zapłodnienie in vitro może być przeprowadzone z wykorzystaniem komórek jajowych i plemników pary. Może również obejmować zarodki, komórki jajowe lub plemniki od nieznanego lub znanego dawcy. W niektórych przypadkach można rozważyć wykorzystanie nosiciela ciążowego, który ma zarodek wszczepiony do macicy.

Szanse na urodzenie zdrowego dziecka dzięki zapłodnieniu in vitro zależą od kilku aspektów, w tym wieku i przyczyny niepłodności. Ponadto zapłodnienie in vitro wymaga zastosowania procedur, które są długotrwałe, kosztowne i nieskuteczne. Gdy więcej niż jeden zarodek zostanie wszczepiony do macicy kobiety, może to prowadzić do ciąży z więcej niż jednym dzieckiem. Jest to określane jako poród mnogi.

Twój zespół medyczny może pomóc Ci zrozumieć, w jaki sposób przeprowadzane jest zapłodnienie in vitro, jakie jest ryzyko i czy jest to dobra opcja dla Ciebie.

Jaki jest powód zapłodnienia in vitro?

Zapłodnienie in vitro w Turcji jest metodą leczenia niepłodności lub problemów genetycznych. Przed poddaniem się zapłodnieniu in vitro w ramach leczenia niepłodności, zarówno Ty, jak i Twój współmałżonek możecie rozważyć inne opcje leczenia, które wiążą się z jak najmniejszą liczbą procedur wprowadzanych do organizmu. Na przykład, leki na płodność pomagają jajnikom produkować więcej komórek jajowych. Procedura znana jako inseminacja domaciczna umieszcza plemniki w macicy w czasie, gdy komórka jajowa jest uwalniana przez jajnik, zwanym owulacją.

Czasami zapłodnienie in vitro jest oferowane jako opcja leczenia niepłodności u osób w wieku powyżej 40 lat. Zapłodnienie in vitro może być również wykonywane w przypadku określonych schorzeń. Na przykład, zapłodnienie in vitro może być opcją dla Ciebie lub Twojego partnera, jeśli jedno z nich cierpi na:

Zablokowanie lub uszkodzenie jajowodu. Jajeczka są przenoszone między jajnikami a macicą przez jajowód. Jeśli oba jajowody zostaną zablokowane lub uszkodzone, utrudnia to zapłodnienie komórki jajowej lub przemieszczenie się zarodka do macicy.

Zaburzenia owulacji. Jeśli owulacja nie występuje lub występuje rzadko, mniej jajeczek jest gotowych do zapłodnienia przez plemniki.

Endometrioza. Stan ten występuje, gdy tkanka podobna do wyściółki macicy rozwija się poza macicą. Endometrioza może wpływać na jajniki, a także macicę, jajowody i jajniki.

Mięśniaki macicy. Mięśniaki macicy to guzy, które tworzą się w macicy. Zazwyczaj nie są nowotworowe. Występują najczęściej u osób w wieku od 30 do 40 lat. Mięśniaki macicy mogą powodować trudności z połączeniem się zapłodnionej komórki jajowej z wyściółką macicy.

Wcześniejsza operacja mająca na celu uniknięcie ciąży. Procedura znana jako podwiązanie jajowodów polega na przecięciu lub zablokowaniu jajowodów w celu całkowitego zatrzymania ciąży. Jeśli chcesz zajść w ciążę po podwiązaniu jajowodów, pomocne może być zapłodnienie in vitro. Może to być realna opcja, jeśli nie jesteś zainteresowana lub nie możesz poddać się operacji wymaganej do odwrócenia podwiązania jajowodów.

Problemy z plemnikami. Brak plemników lub nietypowe zmiany w ich ruchach, wielkości, kształcie lub rozmiarze mogą spowodować, że plemniki nie będą w stanie zapłodnić komórki jajowej. Jeśli testy przeprowadzone przez lekarza wykażą problemy z liczbą plemników, konieczna może być wizyta u lekarza zajmującego się niepłodnością w celu ustalenia, czy istnieją opcje leczenia lub inne kwestie zdrowotne.

Niepłodność, która nie została wyjaśniona. Dzieje się tak, gdy testy nie identyfikują przyczyny niepłodności danej osoby.

Zaburzenie genetyczne o podłożu genetycznym. Jeśli ty lub twój małżonek jesteście podatni na przekazanie choroby genetycznej swojemu dziecku, zespół opieki zdrowotnej może zalecić poddanie się procedurze obejmującej zapłodnienie in vitro. Nazywa się to preimplantacyjnym testem genetycznym. Po pobraniu i zapłodnieniu komórek jajowych są one badane pod kątem określonych zaburzeń genetycznych. Jednak nie wszystkie z tych chorób można wykryć. Niektóre zarodki, które nie wydają się mieć problemów genetycznych, mogą zostać umieszczone w macicy.

Chęć zachowania płodności jest często wywoływana przez raka lub inne schorzenia. Leczenie raka, takie jak chemioterapia i radioterapia, może uszkodzić płodność. Jeśli planujesz rozpoczęcie leczenia raka, zapłodnienie in vitro może być opcją, która pozwoli Ci mieć dziecko w przyszłości. Jaja mogą być pobierane z jajników i przechowywane do późniejszego wykorzystania. Można je również zapłodnić i przechowywać jako zarodki do późniejszego wykorzystania.

Osoby, które nie mają funkcjonującej macicy lub u których ryzyko ciąży stanowi bezpośrednie zagrożenie dla zdrowia, mogą zdecydować się na zapłodnienie in vitro z inną osobą, która będzie nosić dziecko. Osoba ta znana jest jako nosiciel ciążowy. W tym scenariuszu komórki jajowe wyprodukowane przez ciebie są zapładniane przez plemniki, jednak zarodki są umieszczane w macicy nosicielki ciążowej.

Jak stworzyć zapłodnienie in vitro?

Na początek ważne jest, aby znaleźć wiarygodną klinikę leczenia niepłodności. Jeśli jesteś w Stanach Zjednoczonych, Centers for Disease Control and Prevention oraz Society for Assisted Reproductive Technology oferują informacje na temat konkretnych ciąż i rzeczywistego wskaźnika urodzeń w klinikach.

Wskaźnik skuteczności kliniki leczenia niepłodności zależy od wielu czynników. Opiera się on na wieku i stanie zdrowia leczonych pacjentów oraz metodach leczenia stosowanych przez klinikę. Podczas rozmowy z przedstawicielem kliniki należy również poprosić o szczegółowe informacje na temat kosztów każdego etapu procesu.

Przed rozpoczęciem cyklu zapłodnienia in vitro z użyciem własnych komórek jajowych i plemników, zarówno ty, jak i twój partner będziecie prawdopodobnie potrzebować szeregu badań przesiewowych. Obejmują one:

Testy rezerwy jajnikowej. Polega ono na wykonaniu badań krwi w celu określenia liczby komórek jajowych obecnych w organizmie. Jest to również określane jako podaż komórek jajowych. Wyniki badań krwi, zwykle stosowane wraz z USG jajników, mogą pomóc w przewidywaniu sposobu, w jaki jajniki reagują na leki na płodność.

Analiza nasienia. Nasienie to smar zawierający plemniki. Jego analiza może zbadać ilość plemników w organizmie, ich strukturę i ruch. Test może być częścią wstępnej oceny płodności. Test można wykonać przed rozpoczęciem programu leczenia zapłodnieniem in vitro.

Badania przesiewowe w kierunku chorób zakaźnych. Zarówno Twój partner, jak i Ty zostaniecie przebadani pod kątem chorób takich jak HIV.

Praktyczny transfer zarodka. Ten test nie polega na umieszczeniu prawdziwego zarodka w macicy. Można go wykorzystać do określenia wielkości macicy. Może również pomóc w określeniu procedury, która z największym prawdopodobieństwem przyniesie dobre wyniki przy pomocy umieszczenia jednego lub więcej zarodków.

Badanie macicy. Wyściółka wewnątrz macicy jest badana przed rozpoczęciem zapłodnienia in vitro. Może to oznaczać poddanie się badaniu ultrasonograficznemu. Płyn jest pompowany przez szyjkę macicy do macicy przez niezwykle cienką rurkę z tworzywa sztucznego. Pomaga to uzyskać bardziej szczegółowe obrazy ultradźwiękowe wyściółki macicy. Badanie macicy może również obejmować badanie znane jako histeroskopia. Cienki, elastyczny i oświetlony teleskop jest wprowadzany przez pochwę do macicy w celu obejrzenia jej wnętrza.

Jaka liczba zarodków zostanie przeniesiona?

Jest to liczba komórek jajowych, które są umieszczane w macicy, zwykle zależna od wieku osoby i ilości pobranych komórek jajowych. Ponieważ częstotliwość przylegania zapłodnionych komórek jajowych do wyściółki macicy jest zwykle niższa u starszych osób, przenosi się więcej zarodków, z wyjątkiem tych, którzy używają komórek jajowych oddanych przez młodą osobę genetycznie przetestowanych zarodków lub w innych przypadkach.

Większość pracowników służby zdrowia przestrzega określonych wytycznych, aby uniknąć możliwości wystąpienia ciąży trojaczej lub większej. W niektórych krajach prawo ogranicza liczbę zarodków, które mogą zostać przeniesione. Przed rozpoczęciem procesu transferu pacjentka i zespół medyczny uzgadniają liczbę zarodków, które mogą zostać umieszczone w macicy.

Co zrobisz z embrionami, które nie zostaną wykorzystane?

Dodatkowe zarodki mogą być przechowywane, a następnie magazynowane do wykorzystania w niedalekiej przyszłości przez wiele lat. Nie wszystkie zachowane zarodki przetrwają procedurę zamrażania, a następnie rozmrażania, jednak większość z nich to zrobi.

Zamrożone zarodki mogą sprawić, że kolejne cykle zapłodnienia in vitro będą tańsze i mniej bolesne. Możliwe jest również przekazanie niewykorzystanych zamrożonych zarodków innej parze lub instytutowi badawczemu. Możliwe jest również pozbycie się niepotrzebnych zarodków. Powinieneś być pewny siebie w podejmowaniu decyzji dotyczących dodatkowych zarodków przed ich utworzeniem.

Jak radzisz sobie z możliwością posiadania wielu dzieci?

Implantacja więcej niż jednego zarodka w macicy podczas zapłodnienia in vitro może skutkować ciążą mnogą. Może to stanowić zagrożenie dla zdrowia zarówno Ciebie, jak i Twoich dzieci. W niektórych sytuacjach możliwa jest operacja znana jako redukcja płodu, aby pomóc w urodzeniu mniejszej liczby dzieci, przy mniejszym ryzyku dla zdrowia. Decyzja o poddaniu się redukcji płodu jest poważną decyzją, która niesie ze sobą ryzyko emocjonalne, etyczne i psychologiczne.

Czy zastanawiałeś się nad potencjalnymi zagrożeniami związanymi z wykorzystaniem komórek jajowych dawcy, nasienia dawcy, zarodków lub nawet nosicielstwa ciążowego? Wykwalifikowany doradca, który posiada wiedzę na temat dawców, może pomóc ci zrozumieć te kwestie, w tym twoje prawa jako dawcy. Możliwe jest również zażądanie od adwokata przygotowania dokumentów sądowych, które pomogą ci zostać prawnym rodzicem zarodka rosnącego w macicy.

Jakich rzeczy możesz się spodziewać?

Po zakończeniu przygotowań Po zakończeniu przygotowań rozpoczyna się cykl zapłodnienia in vitro. potrwa od 2 do 3 tygodni. Cykl może trwać dłużej niż jest to wymagane. Etapy cyklu wyglądają następująco:

Proces tworzenia dojrzałych jaj

Początek cyklu zapłodnienia in vitro rozpoczyna się od użycia hormonów wytwarzanych w laboratorium, aby pomóc jajnikom w wytwarzaniu komórek jajowych zamiast pojedynczej komórki jajowej, która normalnie rozwija się co miesiąc. Potrzeba wielu komórek jajowych wynika z faktu, że niektóre komórki jajowe nie zapładniają się lub nie rosną prawidłowo po połączeniu z plemnikami.

Niektóre leki mogą być stosowane w celu:

Pobudzenie jajników do rozwoju. Istnieją zastrzyki hormonów, które pomagają w rozwoju więcej niż jednego jajeczka w tym samym czasie. Zastrzyk może zawierać hormon folikulotropowy (FSH) lub jednorazowy hormon luteinizujący (LH) lub oba te hormony.

Pomoc w dojrzewaniu komórek jajowych. Hormon znany jako ludzka gonadotropina kosmówkowa (HCG), a także inne leki, mogą pomóc jajeczkom dojrzeć i przygotować się do uwolnienia z pęcherzyków jajnikowych.

Opóźnienie owulacji. Leki te utrudniają organizmowi zbyt wczesną produkcję komórek jajowych.

Tworzenie wyściółki macicy. Możliwe jest rozpoczęcie przyjmowania suplementów progesteronu, hormonu, który jest wytwarzany na dzień przed operacją w celu pobrania komórek jajowych. Można również uzupełnić je progesteronem w czasie, gdy zarodek został wszczepiony do macicy. Zwiększają one szanse na to, że zapłodnione jajeczko przyczepi się do wewnętrznej wyściółki macicy.

Lekarz określa, jakie leki należy przyjmować i kiedy należy je stosować.

W większości przypadków będziesz potrzebować do dwóch tygodni stymulacji jajników, zanim komórki jajowe będą gotowe do pobrania za pomocą procedury pobierania komórek jajowych. Aby określić, kiedy jajeczko jest gotowe do pobrania, może być wymagane:

USG dopochwowe, wizualne badanie jajników w celu monitorowania rozwoju mieszków włosowych. Są to woreczki wypełnione płynem wewnątrz jajników, w których rozwijają się jajeczka.

Badania krwi w celu określenia reakcji na leki stymulujące jajniki. Poziom estrogenu ma tendencję do wzrostu, gdy pęcherzyki rosną. Poziom progesteronu pozostaje w niskim zakresie aż do owulacji.

Zdarzają się sytuacje, w których cykle zapłodnienia in vitro muszą zostać anulowane przed pobraniem komórek jajowych. Powody tego są następujące:

• Niewystarczająca liczba pęcherzyków.
• Owulacja występuje zbyt wcześnie.
• Wzrost dużej liczby pęcherzyków zwiększa ryzyko wystąpienia zespołu hiperstymulacji jajników.
• Mogą pojawić się inne problemy medyczne.
• W przypadku zatrzymania cyklu lekarz może zasugerować zmianę przyjmowanych leków lub ich ilości, zwanych dawkami. Może to skutkować lepszą reakcją w przyszłych cyklach zapłodnienia in vitro. Możesz również zostać poinformowana, że potrzebujesz pomocy dawczyni komórek jajowych.
• Zapłodnienie in vitro Pobieranie komórek jajowych

Jest to proces stosowany do usuwania komórek jajowych z obu lub jednego z jajników. Zabieg odbywa się w gabinecie lekarskim lub klinice. Zabieg można wykonać między 34 a 36 godziną po ostatnim wstrzyknięciu leku na płodność i przed owulacją.

Przed pobraniem komórek jajowych pacjentka otrzyma lek łagodzący stres i zapobiegający odczuwaniu bólu.

Urządzenie ultrasonograficzne jest wprowadzane do pochwy w celu zlokalizowania pęcherzyków jajnikowych. Są to woreczki wewnątrz jajników, z których każdy zawiera jajeczka. Igła jest umieszczana wewnątrz prowadnicy ultradźwiękowej, aby przemieszczać się przez pochwę, a także do pęcherzyków w celu pobrania komórek jajowych. Procedura ta nazywana jest ultrasonografią przezpochwową.

Jeśli jajniki nie mogą być zlokalizowane przez pochwę za pomocą tej metody, wówczas ultrasonografia okolicy żołądka może być wykorzystana do poprowadzenia igły do żołądka do jajników.

Komórki jajowe są usuwane z pęcherzyków jajnikowych za pomocą przyrządu podłączonego do urządzenia ssącego. Wiele jajeczek jest usuwanych w ciągu około 20 minut.

Po zabiegu mogą wystąpić skurcze i uczucie ucisku lub pełności.

Dojrzałe jajeczka są umieszczane w płynie, który wspomaga ich rozwój. Jajeczka, które wyglądają na zdrowe i dojrzałe, są mieszane z plemnikami w celu wytworzenia zarodków. Jednak nie wszystkie jajeczka mogą zostać zapłodnione z wysokim odsetkiem powodzenia.

Zapłodnienie in vitro Ekstrakcja plemników

W przypadku korzystania ze spermy partnera próbkę nasienia należy pobrać w gabinecie lekarskim lub klinice rano przed pobraniem komórek jajowych. Nasienie można również pobrać przed czasem i zamrozić.

W większości przypadków próbka nasienia jest pobierana podczas masturbacji. Alternatywne metody mogą być stosowane w przypadkach, gdy dana osoba nie jest w stanie dokonać wymiany nasienia lub nie ma nasienia. Na przykład, procedura znana jako aspiracja jąder wykorzystuje użycie igły lub zabieg chirurgiczny w celu pobrania plemników bezpośrednio z jądra. Możliwe jest również pobranie nasienia od dawcy. Plemniki można oddzielić od płynu nasiennego w laboratorium.

Zapłodnienie in vitro

Stosowane są dwie różne metody zapłodnienia komórek jajowych przy użyciu plemników:

Inseminacja konwencjonalna. Zdrowe, dojrzałe jaja i plemniki są mieszane w kontrolowanym obszarze zwanym inkubatorem.

Intracytoplazmatyczne wstrzyknięcie plemnika (ICSI). W każdej dojrzałej komórce jajowej może znajdować się jeden zdrowy plemnik. Najczęściej ICSI stosuje się w przypadku problemów z jakością lub ilością nasienia. Może być również stosowany w przypadkach, gdy próby zapłodnienia podjęte podczas poprzednich cykli zapłodnienia in vitro nie powiodły się.

W niektórych sytuacjach przed implantacją zarodków do macicy zalecane mogą być alternatywne procedury. Obejmują one:

Wylęganie wspomagane. W ciągu 5-6 dni po zapłodnieniu zarodek „wykluwa się” z cienkiej warstwy pokrywającej go błony. Zarodek jest wtedy w stanie przyczepić się do wewnętrznej wyściółki macicy.

Jeśli starzejesz się i chcesz zajść w ciążę lub jeśli wcześniejsze próby zapłodnienia in vitro zakończyły się niepowodzeniem, zalecane może być zastosowanie wspomaganego wylęgu. W tej metodzie możliwe jest utworzenie otworu w błonie zarodka przed umieszczeniem go w macicy. Pozwala to zarodkowi wykluć się i połączyć z wyściółką macicy. Wspomagane wylęganie może być również korzystne w przypadku zarodków lub komórek jajowych, które zostały zamrożone, ponieważ proces ten może spowodować stwardnienie błony.

Testy genetyczne przed preimplantacją. Zarodki mogą rosnąć w inkubatorze, aż osiągną punkt, w którym niewielka ilość zarodka jest usuwana. Próbka jest analizowana pod kątem warunków genetycznych lub prawidłowej ilości nitkowatych struktur DNA zwanych chromosomami. Zazwyczaj na komórkę przypada 46 chromosomów. Zarodki, które nie mają uszkodzonych genów lub chromosomów, mogą zostać przeniesione do macicy.

Testy genetyczne przedimplantacyjne mogą zmniejszyć prawdopodobieństwo wystąpienia choroby genetycznej u rodzica. Nie wystarczy to jednak, by całkowicie wyeliminować taką możliwość. Podczas ciąży zaleca się wykonanie testów prenatalnych.

Często zadawane pytania na temat zapłodnienia in vitro